Literaci o Gminie

MORSKIE INSPIRACJE w Kątach Rybackich


Bohdan Wrocławski
Urodził się w roku 1944 w Milanówku, wczesną młodość spędził w Elblągu. Był związany z tutejszym klubem literackim „Jaszczur”. Tu powstały jego wiersze z pierwszego tomu poetyckiego (Linia krat – Wydawnictwo Morskie 1967), ostatnie tomy to : Cyrograf milczenie – Spółdzielnia Wydawnicza Anagram 2003 oraz Inny smak księżyca – Wydawnictwo IBiS 2006.
Wiersze :	Na plaży w Kątach Rybackich >>	Jałmużna >>

Roman Śliwonik
Rocznik 1930. Autor 25 książek poetyckich i prozatorskich. Jego ostatni tom poezji nosi tytuł : Wrócić do śródmieścia. Współzałożyciel legendarnej Współczesności. Laureat wielu nagród literackich.
Wiersze :	Może nadzieja >>	Zapobiegliwość >>

Zbigniew Jerzyna
Urodzony w 1938 roku w Warszawie. Studiował Filologię Polską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował poezją w Nowej Kulturze (1957). Debiut książkowy w 1963. Lokacje – poezje. Autor wielu książek poetyckich, dramatów, esejów, widowisk telewizyjnych i słuchowisk radiowych.
Wiersze :	Nowe zapiski z Kątów Rybackich >>

Aleksander Nawrocki
Urodził się w 1940 roku na Północnym Mazowszu. Ukończył filologię polską, węgierską oraz etnografię na Uniwersytecie Warszawskim. Poeta prozaik i eseista, krytyk, tłumacz literatury pięknej z węgierskiego, rumuńskiego, bułgarskiego, rosyjskiego, fińskiego, gruzińskiego, serbskiego, niemieckiego, angielskiego, francuskiego. Mieszka i pracuje w Warszawie. Debiutował w roku 1965 na łamach ówczesnego tygodnika literackiego KULTURA wierszami, a w PAX-ie w roku 1966 wydał pierwszy zbiór wierszy pt.: Rdzawe owoce, Obecność, Niebo cwałuje boso, Rokitne szczęście, Głogi Widły śmiechu, Za wczesny śnieg, Dla zakochanych. Wydał zbiory opowiadań Święci ze snów i jarów, Nie twoje srebrniki, powieść Cień jego anioła, książkę popularno-naukową Szamanizm i Węgrzy, reportaż o wydarzeniach na Węgrzech w roku 1956 pt.: Jak zamordowano Imre Nagya. Od roku 1992 właściciel wydawnictwa książkowego IBiS, wydawca i redaktor naczelny miesięcznika POEZJA DZISIAJ, ukazującego się od roku 1998, organizator Światowych Dni Poezji pod patronatem UNESCO i Ministerstwa Kultury. Od 17 lat współorganizator Warszawskiej Jesieni Poezji.
Wiersze :	Plener w Kątach Rybackich na Mierzeji Wiślanej >>	Może, co… ? >>

Olga Celuch
Urodzona w Warszawie w 1980 r. Ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Prawa i Administracji, instytut prawa międzynarodowego, prawo włoskie i europejskie oraz na wydziale Neofilologii, Katedra Filologii Włoskiej. Przygotowuje do druku swój pierwszy tomik poetycki.
Wiersze :	SeDNO >>	NAiWNOŚĆ >>

Mariola Platte
Urodzona w 1956 roku w Gdyni. Ukoaczyła Uniwersytet Gdaaski, studiując filologię polską. W roku 1981 zamieszkała w mazurskim gospodarstwie we wsi Gierzwałd, w gminie Grunwald i od tego czasu pracę zawodową i twórczość związała z regionem Warmii i Mazur. Pracowała w zespołach redakcyjnych pism regionalnych Ziemia Ostródzka, Perła Mazur a przez pół roku wydawała własne pisemko gminne Dość. Kiedy zima ma się ku wiośnie. Wydała tomik poezji „Cztery pory życia” oraz publikację jubileuszową Jedyne co mam… czyli pięć lat współpracy z kabaretem „Czerwony Tulipan”. Dla tego zespołu powstała większość piosenek, które znalazły się na kasetach i płytach kompaktowych.Wydała tomiki poezji: Czekam na miłość, Dusze mgieł, Najpiękniejsze żniwa. Do druku przygotowywany jest kolejny tom Dotyk – menu miłości.
Wiersze :	Jak przeżyć jesień… >>	W nadmorskim cieniu… >>

Ireneusz Betlewicz
Urodził się w Ostródzie, w 1954 roku. Należy do Stowarzyszenia Autorów Polskich, Międzynarodowego Stowarzyszenia Artystów Malujących Ustami i Stopami, a także do Związku Literatów Polskich. Swoją twórczość plastyczną, literacką i poetycką publikował w wielu czasopismach m.in. w Gazecie Olsztyńskiej, Ziemi Ostródzkiej, Stolicy, Integracji, Akademickim Przeglądzie Sportowym, Nowej Okolicy Poetów, w kwartalniku Quo Vadis, oraz w Tyglu. Jego wiersze umieszczone są w antologiach: Przemijanie, Przesłanie Nadziei cz.1; Poezja, Powiedzieć życiu tak cz. 2; Proza, Niepokorni, Już wiosna, Zaułki Natchnione Poezją. Uczestniczył też w zbiorowych i indywidualnych wystawach w kraju i zagranicą (Sztokholm, Wilno, Warszawa, w Gdańsk, Elbląg). Wydał autorskie tomiki poetyckie: I wszystko nadzieją podparte (1999), Jabłko po trawie się toczy (2002), Fruwam między upadkami (2005).
Wiersze :	*** >>	*** >>

Jan Miłoszewski
Urodzony w 1948 roku w Malborku. Poetycki debiut prasowy w r. 1968 w ówczesnym warszawskim Tygodniku Kulturalnym. Nie wydał żadnej publikacji książkowej. Zajmuje się także prozą i publicystyką. Współzałożyciel elbląskiego dwutygodnika Regiony, obecnie członek redakcji elbląskiego kwartalnika Tygiel, w obu tych pismach był sekretarzem.
Wiersze :	X X X >>	Powoli >>


Na plaży w Kątach Rybackich		<< powrót
Otwieram powieki być może otwieram je zbyt często tak jak zbyt często ogrzewam dłonie kubkiem gorącej herbaty nalanej z termosu błądząc po zupełnie wyludnionych plażach Mierzei Wiślanej
myślę to twoje oczy dłonie czoło z kropelkami potu codzienne unerwienie liści dębu pełne niecierpliwości w otwartym horyzoncie
i wtedy wiem jeszcze żyje ja fragmenty niedokończonej symfonii szkic obrazu z odpryskami nadziei i wieczności
ja krzyk powalonych jesiennym huraganem buków
na skraju lasu spowiadają się różnokolorowe kwiaty szpilki ostów bramy zarozumiałych żółcieni a czasami coś wewnętrznie drgającego
jakaś zupełnie nieczytelna plama pejzaż ukrytych westchnień czyjś śmiech czyjaś powaga w cieniu konfesjonału drgająca w przestrzeni ciała
zazwyczaj wtedy kiedy twardy sen morzy schnące na palecie farby mdły smak terpentyny całego podniebienia ustawiczna geografia twarzy piersi podróży zawerniksowane dłonie
jakieś tło którego nie można natychmiast przeczytać wyróżniające się dramatem biegnące w poprzek zdania przez ścierniska, wypalone łąki wreszcie zapomniane młodzieńcze marzenia
znów ja latem pod grubym kasztanowcem którego cień onieśmiela mnie bardziej niż cała wieczność
bitewne wyprawy rzymskich legionów ateńskie dysputy w których z ogromną nie miałością próbowałem uczestniczyć
jąkałem się wtedy z przejęcia moje ramiona podrywały ostre wiatry nadciągające od nieodległego przecież morza
wyobraźnia podpowiadała mi że do sławy wystarczy tylko krzesiwo i świątynia Artemidy w Efezie
nie trzeba chodzić z kamykami raniącymi policzki i dziąsła wzdłuż samotnych plaż Kąt w Rybackich
albo fascynować się śmiercią odlatujących kormoranów ich ubóstwem wieczną gonitwą za miłością
i wtedy spostrzegłem morze zbyt często przykrywa plażę oczyszczając ją z samotności i tego wszystkiego czego zrozumieć nigdy nie potrafiłem		<< powrót


Jałmużna		<< powrót
Prawdopodobnie tego roku nie było lata nikt nie wyznawał sobie miłości na brzegach opuszczonych przez historię jezior nikt nie podróżował po oceanach
zagubione morza i rzeki na moment przestały oddychać ich oczy przysłaniały słone mgły bezsilność twarde cienie linii papilarnych
każdy ruch fal był nie do odtworzenia jego geometria pulsowała na najłagodniejszych stokach słońca i księżyca
budziła nas
wiecznych wygnańców i podróżników
niezabliźnione rany świata stały się jeszcze bardziej przerażone gorzkie od żalu bezbronności krzyku myszołowa
tak płaczą niemowlęta pozbawione nadziei i zapachu matki
tak z pieśnią odchodzą mężczyźni w ostry zapach krwi pożogi sentymentów
zaciskając w dłoniach ostatnie fragmenty uciekającego pejzażu
w miejscach w których kobiety nie mogą dostrzec ich łez
tak też rodzimy się i umieramy wieczni obrońcy twierdzy Eleazara wzbierają w nas wulkaniczne popioły łagodne niczym nieposkromiony zapach śmierci
płonących świec kamyków układanych jeden obok drugiego
widać zasychające w nich żyłki niepamięci wodospady pozbawione oddechu i radości
stare spróchniałe pnie echo leżące w poprzek drogi którą musimy przebyć ich światło przemierzające nasze aorty peryferie nabrzmiałych od pożądania ciał
gdzieś w odmętach wszechświata na jego najbardziej zarysowanej krawędzi ciągle śpią syci krwią legioniści Flawiusza Silwy
wydaje się że wraz z nimi cały świat zasnął w ogromnym spokoju
granitowe bloki uniosły deszczowe niebo wyżej niż sięgają największe pragnienia zagubionego na pustyni wędrowca
nikt nie płakał nie śmiał się nie tańczył wszystkie nadzieje ziemi przybrały wyraz żebraka
któremu wieczność ukradła jałmużnę		<< powrót


Może nadzieja		<< powrót
Zapisać dzień Jak wiersz Topniał Jakby bladł w upale błękit przefrunęły łabędzie szybko Dwa białe odblaski Zniknęły ciemne wrażenie Niepokój jeszcze przed chwilą jadły Barbarze z dłoni i już stopiła je przestrzeń może zapadły w niebo ciekawe Czy zechcą czy ktoś im pozwoli mówić o ziemskim chlebie że podawała go nasza ręka czy będą tę jasną chwilę pamiętać to była sekunda we wszechświecie nad wodą w Kątach Rybackich w jakimś upalnym lecie powoli mijam życie minione jak niewód dziurawy się wlecze gubię miłości Domy Zdarzenia a dwa łabędzie Jak biel paląca w upale Nad wodą Płaskiej pamięci i w wielkiej ciszy Lecą		<< powrót


Zapobiegliwość		<< powrót
Tutaj Już tylko tutaj buduję świat w którym zamieszkam po śmierci będzie tam może nawet powita mnie mały złoty kwiat którego nie zadeptałem wiosną mrówka ustąpi mi miejsce na ścieżce niebieskiej nieznanej zszedłem jej z drogi kiedy niosła na plecach piękny ziemski las Gdzieś wysoko nad nami było niebo Na które nie wiedzieliśmy jak zasłużyć na razie bezpieczni bo żyjący co jeszcze zrobiłem Co jeszcze przykryłem zimą karego konia te piękne chrapy delikatne jak ciemne aksamitne kwiaty mogły skruszeć osypać się jak szron poprawiałem gniazda przewiane Prześwitujące zimnem pozwalałem odlatywać motylom były bajką Jak wiersze Nie istniały co jeszcze zrobiłem czego nikt ode mnie nie wymagał ani serce Ani sumienie co jeszcze co rozcieram w palcach to nic tę słomę światła w przestrzeni to życie moje		<< powrót


Nowe zapiski z Kątów Rybackich		<< powrót
Było to w głębi jesieni.
Na drzewach liście trzymały się dobrze.
Do gościnnego miejsca w Kątach Rybackich zjechali z Elbląga i z Ostródy, jeszcze z innych okolic poeci i malarze.
Malarze, dźwigając blejtramy i sztalugi, poeci z kajetami
poszli w plener:
Mgła, która otulała Zalew Wiślany domagała się abstrakcji.
Zaś, głodne łabędzie podpływały do brzegu błagając o realizm.
Po drugiej stronie las, prosił poetów o milczenie.
A nocą, morze przenikało do snów malarzy i poetów.
I, budzili się, oczyszczeni, gotowi do stwarzania nowych słów i kolorów.		<< powrót


Plener w Kątach Rybackich na Mierzeji Wiślanej		<< powrót
Nie wiem co ze sobą robić tymczasem zaczynają się we mnie czytać wiersze Olgi – nie mają odwagi do niej podejść, więc wyciąga ręce w stronę podpływającego łabędzia. Więc szuwary i dużo wody, a dalej żagiel – łopoty odlatujących żurawi, bliżej obrazy – dynamiczne wyobrażenia w kolorach Aleksieja Bogustowa z Grodna: jak on z mistyki przyrody wyszarpuje prawie prawdę, swoją naszą drogę do tęczy nad kurną chatą. A tu mój potrójny portret krąży wokół głowy żony, z lewej, z prawej strony i na jej sercu – to obraz Józka Siwilewicza, najbardziej zajętego malarza na plenerze w Kątach Rybackich, u naszego przyjaciela, poety Bohdana Wrocławskiego. Każdy chce mieć swój portret od Józka – załapany w locie ku gwiazdom odpryśnięty kawałek duszy, który wbił się w błota ziemi… Wieczorem przy ognisku Romek Śliwonik chlasta wiersze tych, co mieli odwagę przeczytać je głośno przy wszystkich; załamują się, podnoszą, szukają na nowo poezji już gdzie indziej, w innych słowach, w innych sobie, jednak poezji – drogi przez komary, wodne szczury i zagruntowane blejtramy, żeby podciągnąć się do poziomu orła bielika, żeby ochłonąć od wszystkiego co dotykalne i wygnać siebie ze swej nierozpoznawalnej dla nikogo duszy w tym trywialnym cielesnym wcieleniu… I wreszcie wystawa. Poplenerowa. Obrazy I grafiki aż do krwi Irka Betlewicza z Ostródy – Od kilku lat na wózku, maluje Pędzelkiem trzymanym w ustach i bohatersko znosi siebie, większy niż najczcigodniejsi święci. Tyle i aż tyle nauczyłem się na plenerze w Kątach Rybackich, po długim zmaganiu się z milczeniem własnych wierszy.		<< powrót


Może, co… ?		<< powrót
Chciała przyjść, ale nie miała odwagi – biegun wiosny na biegun zimy. Chciała dotknąć, ale nie miała rąk, tylko oczy z wbitym w nie rozdrożem zapalały się i zalękały, bo tak późno na moim świecie, prawie wieczór, a one bezradne, jeszcze małoletnie, nie wiedzą co ze sobą zrobić, jak się ode mnie uwolnić z tego haka, co tak się w nas powiesił.		<< powrót


SeDNO		<< powrót
(Poznawanie) Ślizgasz się po powierzchni i taką masz perspektywę! Zanurz głowę Pogłaszcz wodorosty otwartą dłonią wyłów muszelkę lub kamień Dotrzyj do seDNA garść przesiej przez palce Może trafisz szkiełko imitujące bursztyn okazały może jednak… Wtedy dopiero siej… jak musisz wątpliwości istoty… Prąd wygładzi seDNO Czas wyciągnie wnioski		<< powrót


NAiWNOŚĆ		<< powrót
Błogosławieastwem bywa cnotą gdy dziecinną jest naiwnoscią każde spojrzenie dźwięku faktura pod palcami zachwyt pierwszego doznania kolejny raz… wielkie odkrycie! Będę nosiła w sobie to dziecko… Nie wyrzeknę się zachwytu drobiazgiem prostotą…		<< powrót


Jak przeżyć jesień…		<< powrót
Jak przeżyć jesień bez słońc Zaklętych w bursztyny… Nie wiem doprawdy Gdy muskam te na szyi Idąc szumiącym brzegiem Wspomnień niedawnych
Smakuję nagłą radość blasku Drgającego w mojej dłoni Jego ciepło zaklęte We łzach pradawnych drzew Stygnących w morskiej toni Schwytaną wraz z oddechem ostatnim Z kawałkiem dziwnej muszli Albo liści Albo myśli Przedwieczne słońce Którego blask właśnie dziś się ziścił
Jak przeżyć jesień bez słońc Zamkniętych dla mnie W bursztynach Nawet myśleć nie chcę Dotykam tych na piersiach A sznur korali coś do mnie szepcze Że szum fali To drzew śpiew płynący Z czasów dali Wspomnienie ptasich treli Że moja radość z każdego kroku Po morskim brzegu tej niedzieli Wprost do słońca popłynie A ono ten blask zamknie Na wieki W kolejnym bursztynie		<< powrót


W nadmorskim cieniu…		<< powrót
Na cieniu omywanym przez fale Wyglądam nawet pięknie Szczególnie gdy profil pod kolejną linią Malowaną piaskiem Mięknie
W moim odbiciu na dnie Anioły suszą skrzydła Od alg zielone A muszle beztrosko Pod włos mi płyną Nim w piasku zginą
Wiatr o włos mój rozwiany podniósł ton Nad włosów moim krzykiem Zawisła niema mewa Zielonomorski jedwab Jej cień na dnie rozwiewa
Właściwie to na cieniu jestem Meduzą zwiewną w toni Marzeń Tak dziwnie bladą gdy ktoś Zamknie ją w dłoni Codziennych zdarzeń		<< powrót


*******		<< powrót
z nocy dzień się odkrywa wbiegam do jego ogrodu i nocuję pod płotem liter przewrotnych
ku czemu tak się napinam komu wzrokiem drogę ścielę w czyim imieniu wołam kamienną ręką gwiazdy łapiąc
moich wieczorów wyszeptane cienie karmię pytaniem człowieczym zegar ognisty bierzy ku czemuś czy tylko dla siebie		<< powrót


*******		<< powrót
noc ciemniała za księżycem twarz chowając oczy gwiazd się wypalały
gdym międlił różaniec modlitewny gdym światło spieniężał
deszcz nie moknie serce myślą zaparowało w wodzie adres mój rozpisany		<< powrót


X X X		<< powrót
w proch rozsypany z prochu musisz powstać boską garścią wziąć się w garść
brzask świtem rozpromienić złotą siekierą wyrąbać przesiekę w zamglonym lesie
Drwal Stworzyciel Pan Drwal Stworzyciel cień jaskółki trzepoczącej się pod strzechą
zrób coś		<< powrót


Powoli		<< powrót
powoli
krystalizuje się lód mojego oddechu
powoli
dumne wieże nadziei przybierają najtrwalszy kostium opadającego pyłu kosmicznego
rozpacz żal smutek kolejne udane numery cyrkowego clowna rechocze cała publika aż w posadach drży namiotowy nieboskłon
powoli skrzypią wierzeje
powoli chrabąszcz grzmi w trawie		<< powrót